Wie ik ben, laat zich niet in één zin vangen. Mijn verhaal begint allemaal  op 17 juli 1970, in Apeldoorn, waar ik opgroeide in een huis dat altijd vol leven was. Familie en vrienden kwamen en gingen, de koffie stond altijd klaar en de fietsen stonden kriskras voor de deur. Als kind vond ik het normaal, maar nu veel later begrijp ik pas waarom mijn moeder zo vaak ziek werd en naar rust verlangde. Voor haar was het meer dan gewoon drukte, het was een opgedrongen verplichting die telkens ten koste ging van haar eigen gezondheid. Haar lichaam greep meer dan eens in wat resulteerde in uitval van lijf en leden.

​

Mijn ouders waren gevormd door de schaduw van de oorlog, een sobere tijd waarin genestelde angst en "niet zeuren, gewoon doorgaan" de norm waren. Dit was hun realiteit en dus de waarheid. Ze hadden zo goed en zo kwaad als het kon mij in liefde willen opvoeden maar drukte zonder dat ze het beseften een stempel op mijn jeugd. Op de basisschool voelde ik me nog veilig, het was als een tweede thuis waar alles vertrouwd was. Maar toen ik naar het voortgezet onderwijs ging, veranderde alles. Het was alsof ik ineens in een wereld was beland waar ik niet thuishoorde. Een kwelling vol drukte, waar overvolle fietsenrekken en tassen die je omver duwden de orde van de dag waren. 

​

HSP

Op het eerste gezicht was ik een geliefd kind. Mensen vonden me aardig, ik was zorgzaam en vriendelijk maar zorgde ervoor dat ik niet opviel. Maar hoe anderen mij zagen, stond in schril contrast met wat ik vanbinnen voelde. Terwijl ik naar buiten toe glimlachte en voldeed aan de verwachtingen, ging ik op een dieper niveau langzaam stuk.
 

Ik wist toen niet dat ik hoog-gevoelig was, het was niet iets wat erkend werd en al helemaal niet iets waar je hulp voor kon krijgen. In plaats daarvan voelde het alsof ik een voortdurende strijd voerde om bij te blijven in een wereld die te veel van me vroeg. 
Niemand zag hoe de constante zelftwijfel en overprikkeling me langzaam maar zeker van binnenuit opvraten. Zodra ik thuis kwam, viel de façade weg en werd het steeds moeilijker om de brokstukken van mezelf bij elkaar te houden.

​

Op mijn dertiende ontdekte ik yoga en voor het eerst voelde ik dat ik een uitweg had gevonden wat me rust gaf. Het was mijn ontsnapping aan een wereld waarin ik voortdurend moest presteren, aanpassen en doorgaan. Terwijl mijn klasgenoten hun tienerjaren vierden, was ik al bezig met persoonlijke groei en spiritualiteit. Maar ondanks dat ik iets had gevonden om me aan vast te houden, was dat niet genoeg en zo ontwikkelde ik een eetstoornis.

​

Dwangmatig

Mijn eetstoornis was niet zomaar een fase; het werd een manier van leven. Een manier om controle te hebben over iets, terwijl alles om me heen te groot, te veel, en te overweldigend voelde. Eten was voor de meeste mensen iets vanzelfsprekends, een deel van het dagelijkse ritueel en het sociale leven. Maar voor mij was het juist een vijand die ik koste wat het kost moest ontwijken. Sociale gelegenheden draaiden vaak om eten, en dus sloot ik me af van anderen. Ik voelde me veiliger in mijn eigen wereld, waar ik de regels bepaalde en niemand doorhad wat er werkelijk aan de hand was.

​

Het liegen over mijn eetgewoontes stond haaks op wie ik eigenlijk was. Ik ben van nature iemand die eerlijkheid hoog in het vaandel heeft staan, maar wanneer het op eten aankwam, loog ik alles aan elkaar. Het werd een duaal spel waarin ik mezelf verloor; aan de buitenkant leek ik misschien hetzelfde meisje, maar vanbinnen was ik iemand anders geworden. Iemand die constant op haar hoede was, altijd bezig om haar geheim te verbergen. Elke leugen die ik vertelde, maakte de kloof tussen wie ik werkelijk was en wie ik naar buiten toe liet zien groter.

​

Het verbergen van mijn eetstoornis heeft me uiteindelijk meer gekost dan me lief is. Het was niet alleen het fysieke gevecht, het tellen van calorieën, het vermijden van maaltijden en de obsessie met gewicht. Het was ook het emotionele isolement, de eenzaamheid die voortkwam uit het niet kunnen delen van wie ik echt was en wat ik werkelijk doormaakte. Ik had muren om mezelf heen gebouwd om de waarheid te verbergen, maar ik merkte dat ik mezelf daarmee ook van anderen had afgesneden.

​

In die tijd leek het alsof mijn eetstoornis de enige manier was om iets vast te houden in een wereld die voortdurend uit mijn handen glipte. Het werd een wapen tegen de chaos, maar ik besefte niet dat ik tegelijkertijd mezelf pijnigde. Achteraf zie ik hoe diep die strijd in mij zat, hoe het mijn leven bepaalde en me veranderde op een manier die ik nooit had gewild. Het was alsof ik jarenlang in de schaduw van mijn eigen leven stond, wachtend tot ik eindelijk de moed zou vinden om echt te gaan leven.

​

Het duurde lang voordat ik de kracht vond om mijn geheimen los te laten en mijn eetstoornis onder ogen te zien. Maar toen ik dat uiteindelijk deed, leerde ik dat genezing begint met eerlijkheid, niet alleen naar anderen, maar vooral naar mezelf. Het was een proces van afbreken wat ik had opgebouwd en opnieuw leren vertrouwen op de kracht van mijn eigen kwetsbaarheid. Zo kon ik de daadwerkelijke trauma's oplossen die schuil gingen onder de eetstoornis.